سرگردان شهر

اینروزها دلم برای وطنم گرفته. غربت خودش بسیار رنج آور است حتی غربت در جایی که شاید دیگران احساس غربت نکنند و به تمام معنی غربت در نظر دیگران بی معنی باشد. ولی نمیدانم که چرا دلم در کویته گرفته؟ کویته شهری است که در آن فارسی یکی از زبانهای رایج آن است و کسی که فارسی بلد باشد دیگر تقریبا مشکلش حل است. شاید نصف باشندگان این شهر را افغانستانیها تشکیل بدهند. کویته در کل هویت چند فرهنگی دارد. اینجا شما می توانید به کوچه.. شارع.. گلی.. و ستریت بگویید. من خودم این چهار روایت را از کوچه دیده ام. مردم شهر فارسی را به طور شگفت انگیزی صحبت می کنند. برخی از جملات این شهر که قالب فارسی دارند برای یک فارسی زبان تقریبا غیر قابل فهم است. مثلا اینجا بجای اینکه بگویند سرعت اینترنت کند است می گویند( سپید اینترنت سلو است) بازهم.. از اینکه فارسی زبانهای این شهر توانسته اند هویت خود را حفظ کنند برای اینها افتخاریست بزرگ. کوچه های شهر به طور وحشتناکی تنگ اند. من کمتر کوچه ای را دیده ام  که دو موتر بتوانند همزمان از آن بگذرند و از کنار همدیگر رد شوند. امنیت شهر کویته شکننده است. در جلوی هر مسجدی چند سرباز پلیس را می بینی که مسلح ایستاده اند. اینها ترس از حمله های دهشت افکنانه دارند که توسط تندروان مسلمان انجام می شوند. همین دیروز چند آدمکش را -که خود را برای رفتن به بهشت!! آماده کرده بودند- در سطح شهر دستگیر کردند. فساد اداری در پاکستان هم بیداد می کند.. ولی امتیازی که اینها نسبت به پلیس های ما(افغانستان) دارند این است که اینها ممکن  است که یک درصد بگیرند ولی پلیس های افغانستان به کمتر از پنجاه درصد راضی نیستند. شهر پر از ریکشا است( موتور های سه چرخی که برای حمل و نقل مسافرین استفاده می شوند.) ریکشا از سروصدای زیاد آن هم قابل تشخیص است. موتر های سوزوکی ساخت پاکستان با تویوتاهای مدل بالا هم در شهر در رفت و آمد اند. با وجود شباهت زیادی که این شهر با شهرهای کشور ما دارد و تعداد زیادی از خانواده های نزدیکم هم در این شهر زندگی می کنند بازهم احساس می کنم که تنهایم.. تنهای تنها.. نمیدانم چرا؟